Skutki przyjaźni (+16)

Silke · Wysłany: Pon 23:12, 24 Mar 2008 Temat postu:

- Mógłbyś. - przytaknąłem. Widziałem, że zrobił się przygnębiony.
- Ej, co się stało? - zapytałem, biorąc jego twarz w dłonie, zmuszając go tym samym do spojrzenia sobie w oczy.

Kiwi · Wysłany: Pon 23:14, 24 Mar 2008 Temat postu:

- Nie naprawdę nic - uśmiechnąłem się. Powinienem się cieszyć, że nam się udało i, że Tom nigdzie nie jedzie, a nie ... - Chodź. - podniosłem się z kanapy i złapałem go za rękę i razem poszliśmy do jego pokoju.

Silke · Wysłany: Pon 23:27, 24 Mar 2008 Temat postu:

- No okay. - mruknąłem, i poszedłem przodem. Wyjąłem z szafy walizki, i powoli, za pomocą Billa, pakowałem swoje ciuchy do nich, raz na jakiś czas wybuchając śmiechem widząc moje ubrania z 1 klasy.

Kiwi

Kiedy skończyliśmy rzuciłem się na łóżko Toma i podłożyłem ręce pod głowę, wpatrując się w sufit. Znów naszły mnie myśli o tym, że będę musiał chodzić sam do szkoły. Tak jak zawsze. Bo jeszcze ani razu nie jechałem tam z Tomem. Przecież znam go dopiero dwa dni.
Westchnąłem głęboko. A mam wrażenie jakbym znał go całe życie ...

Silke

- O czym tak zawzięcie myślisz? - zapytałem z ciekawością, siadając na skraju łóżka, przyglądając się z zainteresowaniem jego jakby rozmarzonej twarzy, z tym wyjątkiem, że miał na niej jakiś krzywy grymas, ale nawet to dodawało mu niesamowitej urody. Mógłbym siedzieć tak, i patrzeć się na Niego bez końca.

Kiwi

Przygryzłem wargę.
- Myślałem, że teraz będziemy razem jeździć do szkoły. - nadal nie odwracałem wzroku od sufitu. Poczułem, że łóżko ugina się i Tom kładzie się obok mnie na boku i wpatruje się we mnie z lekkim uśmiechem.

Silke

No tak, mogłem się spodziewać, że będzie myślał o czymś podobnym, jednak uśmieszek, który zagościł na moich ustach, nawet nie miał zamiaru ich opuścić.
- Prawdę mówiąc, ja też tak myślałem, ale hmm... Mogę przychodzić po Ciebie na przystanek w Magdeburgu, i resztę drogi, pokonamy razem, co ty na to?

Kiwi

- Okey - powiedziałem obojętnie i wzruszyłem ramionami. Odwróciłem sie do Toma i znowu zatopiłem się w jego tęczówkach o kolorze ciemnej czekolady. Uśmiechnąłem się lekko i musnąłem go krótko w usta.
Zaraz po tym szybko odsunąłem się do niego i otworzyłem szeroko oczy patrząc na Niego ze strachem.
Znowu to zrobiłem ! Znowu działałem pod wpływem impulsu !
Podniosłem się szybko i chciałem wybiec z pokoju, a poczułem jak palce Toma zaciskają się na moim nadgarstku, uniemożliwiając moją 'ucieczkę'.

Silke

Ciepło, które mnie ogarnęło było wprost niewyobrażalne, porównywalne jedynie z wybuchem wulkanu. Znów powodował, że chciałem krzyczeć, tulić go, całować, pieścić, być tylko z nim sam na sam, jednak on ewidentnie, powiedział, że jeszcze nie czas.
Westchnąłem, i chwyciłem go za nadgarstek, kiedy chciał mi zwiać. Siłą, usadowiłem go na łóżku, a raczej pchnąłem na nie, 'zawisając' nad nim, tak by nie mógł mi uciec.
- Bill, czemu Ty boisz się tego, że kilka razy zdarzyło Ci się mnie pocałować?

Kiwi

- Bo ... Bo ja nie chcę być zraniony ... - spuściłem głowę i zainteresowałem się swoimi paznokciami. Tom złapał mnie za brodę i podniósł ją tak, żebym spojrzał mu w oczy.
Zobaczyłem na jego twarzy lekki uśmiech, który zbliżał się do mojej twarzy i zbliżał. Aż w końcu znów poczułem jego usta na swoich, a język obok mojego.
To nie był zwykły pocałunek. To było jakby zapewnienie. A potem Tom oderwał się ode mnie i szepnął: - Ja Cię nie zranię.

Silke

Ja po prostu musiałem to zrobić, dać mu zapewnienie, że go nie zranię, że wszystko będzie dobrze. Miałem wrażenie, że chłopak obok mnie drży, sprawia wrażenie jakby miał się zaraz popłakać. Nie mogłem na to patrzeć, przytuliłem go do siebie.
- Nie bój się mnie, nigdy Cię nie zranię.

Kiwi

Mocno wtuliłem się w Toma, położyłem głowę na jego ramieniu i zamknęłam oczy.
- Wierzę Ci Tom - powiedziałem cicho. - Tylko ... Co teraz ? - zapytałem ostrożnie i lekko sie od niego odsunąłem.

Silke

Wiedziałem, że ten moment nastąpi, kiedy będę musiał wyznać swoje odczucia. Prawdę mówiąc, nie wyobrażam sobie dalszego życia, bez tej małej, bezbronnej czarnowłosej istotki, która zdaje się być zagubiona, w tym wielkim złym, i beznadziejnym świecie.
- Jeżeli jesteś pewien swych uczuć, tak jak ja to... to może zgodziłbyś się zostać moim chłopakiem? - powiedziałem cicho, patrząc się na Niego. Te słowa, ciągle rozbrzmiewały w mojej czaszce, wypalając ogniste pojedyncze słowa w jej wnętrzu, zdawały się takie dziwne, niemoralne, inne jakby wypowiedział je ktoś inny, ale nie ja. Błagałem w myślach, żeby się zgodził.

Kiwi

Moją pierwszą reakcją był wielki uśmiech. Ale zaraz po tym naszły mnie nie przyjemne myśli.
To wszystko było takie piękne i idealne, że aż za. Tak nagle Toma postanowił się ze mną przyjaźnić, a już drugiego dnia skała mi taką propozycję. A jeszcze kilka dni wstecz wyszydzał mnie i obrażał.
Ufałem mu, ale w życie cierpiałem już tyle razy, w tym większość przez Niego i jego kolegów, że ... nie byłem pewny, choć naprawdę czułem do niego coś szczególnego od pierwszej chwili kiedy zaczęliśmy normalnie gadać.
- Muszę odpowiadać teraz? - zapytałem ostrożnie - Chciałbym ... Chciałbym się zastanowić.

Silke

Poczułem się z deka głupio, jednak ja sam byłbym z deka zdziwiony, gdyby ktoś po tak krótkiej znajomości pytał mnie o tak poważne sprawy. Przygryzłem wargę, wpatrując się tępo w sufit, jakby się zastanawiając, co odpowiedzieć.
- Nie będę Ci zabraniał, żebyś to przemyślał... - ująłem jego dłoń w swoją, gładząc delikatnie jej wierzchnią część. - Wiem, że szybko wyskakuję z czymś takim, jednak uczucie które do ciebie żywię, naprawdę jest czymś wyjątkowym. Może, nie jest to miłość, ale zwykłe uczucie przyjacielskie też nie.